Weekend Trip to Banyuwangi
Door: Juvena S.
Blijf op de hoogte en volg Juv
03 Mei 2015 | Indonesië, Banyuwangi
Goodmorning. Het is vandaag 1 mei '15 en het is nu 13:51 lokale tijd. Ik zit nu in de trein richting Banyuwangi. We zouden eigenlijk om 9 uur 's ochtends vertrekken vanuit Surabaya, maar in verband met de regenval van afgelopen nacht kon de trein niet vanuit Banyuwangi naar Surabaya komen en stond hij ergens vast op het station in Bangil. Pas om 11:50 kwam de 4e bus om ons op te halen en af te zetten op het station in Bangil. De trein is net 10 minuten vertrokken. Dit maak je alleen maar in Indonesië mee. :p Ik merk dat ik nog altijd even ongeduldig ben zoals in Nederland (misschien iets minder ongeduldig haha, want pas rond 11 uur draaide ik door). Het was ZO warm! Zo rond de 30 graden en we zaten op straat, of stonden in de brandende zon en ik had echt een airco nodig. Steph en ik gingen samen op zoek naar een airco en bij de ATM (waar je veilig kunt pinnen) heb je de beste airco ever. We hebben daar een kwartier lang rondgehangen en moesten telkens in- en uitlopen, omdat iemand moest pinnen. Maar toch, het was lekker verkoelend.
Terwijl ik mezelf een kwartier later weer op zat te eten en mezelf gek maakte op het station, stond de rest van de lokale bevolking relaxed om zich heen te kijken. Het maakt hen, volgens mij, vrij weinig uit dat we meer dan 5 uur vertraging hebben. Ik ben kapot haha. We hebben weinig geslapen en moesten lang wachten. Vanuit Surabaya naar Banyuwangi gaat het ongeveer 7 uren duren, vanaf dit station is de reistijd mij niet bekend. Ik heb nu tijd om wat te lezen en te slapen. Maar eerst zal ik jullie een korte update geven van afgelopen week. Om eerlijk te zijn, is er niks gebeurd.. We zijn niet naar onze stage gegaan en hebben eigenlijk niet veel uitgevoerd op onze basisbehoeften na. Eten & slapen... Ik schaam me best wel, want normaal sla ik nooit een dag school of stage over. De reden dat ik m'n stage nu oversla, komt doordat we geen wifi hebben en alleen een kleine bundel aan internet op ons telefoon. Er zijn weinig plekken waar je rustig en met goede wifi kan werken aan je project (voor de betrouwbare bronnen etc.). Lorett en ik hebben hem nog steeds niet af en moesten wel onze stage overslaan, zodat we er alsnog aan kunnen werken. Het is eigenlijk geen smoes, ik weet het. Ik voel me er ook slecht over, volgende week zorg ik ervoor dat ik elke dag naar m'n stage zal gaan.
Nu zit ik dus in de trein. We hebben het goed. We zitten in de executive class! Ik ga nu even lezen en daarna slapen. Als er iets spannends gebeurd zal ik dit zeker vermelden in mijn reisverslag. Iedereen een fijn weekend & behave yourself haha xx
O ja, omdat we zo lang moesten wachten op de bus etc. hadden ze als goedmaker bamisoep uitgedeeld in de trein oh la la la!
Rond een uur of 8 kwamen we dan eindelijk aan in Banyuwangi. Het ligt in het oosten vlakbij Bali. Het is hier veel mooier dan Surabaya. Eindelijk weer even genieten op een andere plek dit weekend. :) We hebben onze spullen uitgepakt, gedoucht en om kwart over 10 hebben we even geslapen tot half 12. Om 00.00 vertrekken we naar de berg Ijen. We gaan de berg bewandelen en klimmen. Ze zeggen dat de berg 3km hoog is. Ik vind wandelen en klimmen sowieso leuk, dus dit moet geen probleem zijn! We zitten nu in de auto. Ik zit bij Echa, haar man Daniel, hun dochter Dzana en hun vriend Eki. It's a bumpy ride folks. Ik snap niet dat de auto's hier dit overleven haha, werd helemaal door elkaar geschud. We komen zo aan en gaan zo de berg beklimmen en the Blue Fire zien! Ik ben benieuwd! Na het beklimmen van de berg schrijf ik weer verder. X
Mijn god... Oké dit was pittig. Die 3km hoge berg was zo steil. Het is een wonder dat ik nu alleen spierpijn in m'n m. gluteus maximus heb. We waren dus in de nacht vertrokken en aan het begin viel het allemaal wel mee vond ik. Samen met steph en lorett beklom ik de berg. Aan het begin hielden we elkaar bij, maar op een gegeven moment had steph het zwaar en liepen Echa en Daniel met haar mee. Iedereen liep sloom en dat maakt het juist zwaarder. Hoe sneller je loopt, des te makkelijker je het voor jezelf maakt. Toen we de 2e checkpoint passeerden werd het pas zwaar. Het was zo hoog en je had maar een 2 à 3 meter breed zandpad waar je kon lopen, aan je rechterkant had je gewoon één dikke afgrond. Ik had m'n bril en een mondkapje op vanwege de grote hoeveelheid aan zwavel in de lucht, maar mijn bril besloeg telkens, waardoor ik amper iets kon zien en m'n ademhaling verliep niet normaal meer. Ik raakte een beetje in paniek door de hoogte en alles denk ik. Gelukkig hielp Eki mij en mocht ik zijn hand vasthouden. Hij was hier vaker geweest en weet hoe je levend terugkeert, ik heb zijn hand volgens mij helemaal fijngeknepen hahah. Maar goed. Bovenin was het helemaal feest. De ondergrond was zo onstabiel als maar zijn kan. Het was van grind en als je niet uitkijkt, val je zo de krater in. Nee oké ik overdrijf een beetje, maar het is echt gevaarlijk. Je zit zo hoog en als je niet uitkijkt maak je sowieso een hele lelijke val. We reached the top around 4 o'clock en dat was dus te laat haha... Beetje jammer, want the Blue Fire is het beste te bezichtigen tussen 2 en 3 uur. Ik vond het zo eng dat ik maar ergens ben gaan zitten, zodat ik niet om zou vallen. Uiteindelijk wilde iedereen naar beneden. Mevrouw Scheurwater heeft me zowat mee moeten dragen, want ik wilde echt niet. Na lang zeuren ben ik dan uiteindelijk meegegaan naar beneden. Om bij the Blue Fire te komen, moet je weer een kilometer omlaag en dat was weer zo steil. Verder moet je ook een mondmasker opdoen i.v.m. de grote hoeveelheid zwavel in de lucht. Het doet pijn aan je neus, keel en ogen. Als je hier ooit heengaat, houd dan alsjeblieft je mondmasker op voor je eigen veiligheid. Ik heb mijn eigen leven op het spel gezet en Eki's hand kapot geknepen. Drie keer dacht ik dat mijn leven voorbij was en toen we net op 2/3 zaten was er weinig over van the Blue Fire. Hij werd al kleiner en het as begon op te stijgen. Je ademt moeilijker en het as brandt een beetje in je ogen. We zijn maar weer terug naar boven geklommen. Dat was overigens zoveel makkelijker haha. Het was al een tijdje licht en toen we boven waren, was het uitzicht erg mooi!! Vlakbij the Blue Fire was een meer, je kon er helaas niet zwemmen vanwege de hoge zwavelgehalte en de te hoge temperatuur. Het water is mooi blauw en aan de andere kant van de berg je kijk je uit over Banyuwangi (of een ander dorpje). Binnen anderhalf uur waren we weer beneden. In totaal hebben we er ongeveer 8 uur over gedaan. Om 09.00 waren we weer terug in het hotel. Ik heb ontbeten en heb nog even gezwommen en aan het zwembad gelegen. De rest van de dag heb ik alleen maar geslapen. Besok pagi (morgenochtend, zondag dus) gaan we weer terug naar Soerabaja met de trein. Ik heb hoofdpijn en voel me geen mens meer haha. Nu ga ik verder slapen en morgenmiddag ben ik weer veilig in m'n kamertje in Soerabaja. Selamat tidur vanuit Banyuwangi en jullie nog een fijne avond xx
Liefs, Juvena
Terwijl ik mezelf een kwartier later weer op zat te eten en mezelf gek maakte op het station, stond de rest van de lokale bevolking relaxed om zich heen te kijken. Het maakt hen, volgens mij, vrij weinig uit dat we meer dan 5 uur vertraging hebben. Ik ben kapot haha. We hebben weinig geslapen en moesten lang wachten. Vanuit Surabaya naar Banyuwangi gaat het ongeveer 7 uren duren, vanaf dit station is de reistijd mij niet bekend. Ik heb nu tijd om wat te lezen en te slapen. Maar eerst zal ik jullie een korte update geven van afgelopen week. Om eerlijk te zijn, is er niks gebeurd.. We zijn niet naar onze stage gegaan en hebben eigenlijk niet veel uitgevoerd op onze basisbehoeften na. Eten & slapen... Ik schaam me best wel, want normaal sla ik nooit een dag school of stage over. De reden dat ik m'n stage nu oversla, komt doordat we geen wifi hebben en alleen een kleine bundel aan internet op ons telefoon. Er zijn weinig plekken waar je rustig en met goede wifi kan werken aan je project (voor de betrouwbare bronnen etc.). Lorett en ik hebben hem nog steeds niet af en moesten wel onze stage overslaan, zodat we er alsnog aan kunnen werken. Het is eigenlijk geen smoes, ik weet het. Ik voel me er ook slecht over, volgende week zorg ik ervoor dat ik elke dag naar m'n stage zal gaan.
Nu zit ik dus in de trein. We hebben het goed. We zitten in de executive class! Ik ga nu even lezen en daarna slapen. Als er iets spannends gebeurd zal ik dit zeker vermelden in mijn reisverslag. Iedereen een fijn weekend & behave yourself haha xx
O ja, omdat we zo lang moesten wachten op de bus etc. hadden ze als goedmaker bamisoep uitgedeeld in de trein oh la la la!
Rond een uur of 8 kwamen we dan eindelijk aan in Banyuwangi. Het ligt in het oosten vlakbij Bali. Het is hier veel mooier dan Surabaya. Eindelijk weer even genieten op een andere plek dit weekend. :) We hebben onze spullen uitgepakt, gedoucht en om kwart over 10 hebben we even geslapen tot half 12. Om 00.00 vertrekken we naar de berg Ijen. We gaan de berg bewandelen en klimmen. Ze zeggen dat de berg 3km hoog is. Ik vind wandelen en klimmen sowieso leuk, dus dit moet geen probleem zijn! We zitten nu in de auto. Ik zit bij Echa, haar man Daniel, hun dochter Dzana en hun vriend Eki. It's a bumpy ride folks. Ik snap niet dat de auto's hier dit overleven haha, werd helemaal door elkaar geschud. We komen zo aan en gaan zo de berg beklimmen en the Blue Fire zien! Ik ben benieuwd! Na het beklimmen van de berg schrijf ik weer verder. X
Mijn god... Oké dit was pittig. Die 3km hoge berg was zo steil. Het is een wonder dat ik nu alleen spierpijn in m'n m. gluteus maximus heb. We waren dus in de nacht vertrokken en aan het begin viel het allemaal wel mee vond ik. Samen met steph en lorett beklom ik de berg. Aan het begin hielden we elkaar bij, maar op een gegeven moment had steph het zwaar en liepen Echa en Daniel met haar mee. Iedereen liep sloom en dat maakt het juist zwaarder. Hoe sneller je loopt, des te makkelijker je het voor jezelf maakt. Toen we de 2e checkpoint passeerden werd het pas zwaar. Het was zo hoog en je had maar een 2 à 3 meter breed zandpad waar je kon lopen, aan je rechterkant had je gewoon één dikke afgrond. Ik had m'n bril en een mondkapje op vanwege de grote hoeveelheid aan zwavel in de lucht, maar mijn bril besloeg telkens, waardoor ik amper iets kon zien en m'n ademhaling verliep niet normaal meer. Ik raakte een beetje in paniek door de hoogte en alles denk ik. Gelukkig hielp Eki mij en mocht ik zijn hand vasthouden. Hij was hier vaker geweest en weet hoe je levend terugkeert, ik heb zijn hand volgens mij helemaal fijngeknepen hahah. Maar goed. Bovenin was het helemaal feest. De ondergrond was zo onstabiel als maar zijn kan. Het was van grind en als je niet uitkijkt, val je zo de krater in. Nee oké ik overdrijf een beetje, maar het is echt gevaarlijk. Je zit zo hoog en als je niet uitkijkt maak je sowieso een hele lelijke val. We reached the top around 4 o'clock en dat was dus te laat haha... Beetje jammer, want the Blue Fire is het beste te bezichtigen tussen 2 en 3 uur. Ik vond het zo eng dat ik maar ergens ben gaan zitten, zodat ik niet om zou vallen. Uiteindelijk wilde iedereen naar beneden. Mevrouw Scheurwater heeft me zowat mee moeten dragen, want ik wilde echt niet. Na lang zeuren ben ik dan uiteindelijk meegegaan naar beneden. Om bij the Blue Fire te komen, moet je weer een kilometer omlaag en dat was weer zo steil. Verder moet je ook een mondmasker opdoen i.v.m. de grote hoeveelheid zwavel in de lucht. Het doet pijn aan je neus, keel en ogen. Als je hier ooit heengaat, houd dan alsjeblieft je mondmasker op voor je eigen veiligheid. Ik heb mijn eigen leven op het spel gezet en Eki's hand kapot geknepen. Drie keer dacht ik dat mijn leven voorbij was en toen we net op 2/3 zaten was er weinig over van the Blue Fire. Hij werd al kleiner en het as begon op te stijgen. Je ademt moeilijker en het as brandt een beetje in je ogen. We zijn maar weer terug naar boven geklommen. Dat was overigens zoveel makkelijker haha. Het was al een tijdje licht en toen we boven waren, was het uitzicht erg mooi!! Vlakbij the Blue Fire was een meer, je kon er helaas niet zwemmen vanwege de hoge zwavelgehalte en de te hoge temperatuur. Het water is mooi blauw en aan de andere kant van de berg je kijk je uit over Banyuwangi (of een ander dorpje). Binnen anderhalf uur waren we weer beneden. In totaal hebben we er ongeveer 8 uur over gedaan. Om 09.00 waren we weer terug in het hotel. Ik heb ontbeten en heb nog even gezwommen en aan het zwembad gelegen. De rest van de dag heb ik alleen maar geslapen. Besok pagi (morgenochtend, zondag dus) gaan we weer terug naar Soerabaja met de trein. Ik heb hoofdpijn en voel me geen mens meer haha. Nu ga ik verder slapen en morgenmiddag ben ik weer veilig in m'n kamertje in Soerabaja. Selamat tidur vanuit Banyuwangi en jullie nog een fijne avond xx
Liefs, Juvena
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
