What to do when no one speaks English?
Door: Juvena S.
Blijf op de hoogte en volg Juv
13 April 2015 | Indonesië, Soerabaja
Rabu / Woensdag
Selamat sore! Vandaag beginnen we weer met onze stage. Deze week sta ik weer in de gymnasium. Weinig studenten kunnen Engels spreken en maar twee tot drie fysiotherapeuten spreken Engels. Het is best wel vervelend dat ik met niemand kan communiceren hier op de afdeling. Iedereen is verlegen of durft mij niet met zich mee te nemen, waardoor ik vaak alleen zit en me uren moet vervelen. Ik ben op een gegeven moment maar bij mbak Wulan, een van de fysiotherapeuten die wel Engels spreekt, gaan zitten. Ze is meer gespecialiseerd in kinderfysiotherapie en behandeld veel kinderen met een CP (Cerebral Palsy). Er was een jongetje die tijdens zijn geboorte of vlak erna een CP kreeg, omdat zijn ouders weinig geld hadden konden ze hem niet laten helpen. Ze hebben dit 7 jaar lang uitgesteld. Hij krijgt nu pas fysiotherapie, maar heeft al teveel complicaties. Overal in zijn gewrichten heeft hij artrose. Het is duidelijk dat als je hier geen geld hebt en/of een slechte zorgverzekering hebt, je het hier niet goed zal hebben in Indonesië. Heb je geen geld, dan is het pech en wordt je dus ook niet opgenomen in het ziekenhuis.. Nadat ik klaar was kwam ik Edi tegen. Hij nam ons mee naar het hokje waar alle fysiostudenten altijd zitten en we gingen het kaartspel UNO spelen. Ik heb dit lang geleden gespeeld, maar ben nog steeds een natuurtalentje hahaha. De andere fysiostudenten zijn heel aardig en gezellig! Morgen komen er een aantal naar ons huis en gaan we samen koken en eten. Ik kijk er nu al naar uit!
Na onze stage hadden we weer Bahasa les. Echt he? Het wordt zo ingewikkeld. Ik had echt verwacht dat ik nu al Bahasa kon spreken en een heel gesprek aan kon gaan met iemand van de lokale bevolking:’) niets is minder waar. Ik kom nog steeds niet verder dan te zeggen dat ik van eten hou: ‘Saya suka makan’ en vandaag kwamen er allemaal moeilijke dingen bij. Ik ga het nog geeneens uitleggen, want dan val ik jullie lastig met mijn taallesproblemen en dat wil ik jullie ook niet aandoen natuurlijk! In de avond hebben we ons nog lekker laten masseren en zijn we vroeg ons bedje in gedoken. Selamat tidur x
Kamis / Donderdag
Dit was echt geen leuke dag. Ik heb tot half 12 alleen gezeten. Op een gegeven moment hoorde ik dat er een jongeman was met VKB-problematiek (voorste kruisband) en aangezien lorett en ik ons project hierover doen vroeg ik of ik mee mocht kijken. Het meisje met wie ik meeliep kon weinig tot geen Engels. Opzicht geen probleem, dacht ik. Maar goed, het ging zo: De jongeman had dus een VKB-operatie achter de rug gehad en was volgens mij al een tijdje bezig met zijn revalidatie. Ze gaf hem stretchoefeningen voor zijn quadriceps en ineens kreeg hij een core-stability (rompstabiliteit) oefening? Ik weet niet wat dat te maken heeft met de voorste kruisband maar goed. Ik wilde graag weten waarom ze dan voor een core-stability training koos, maar ze spreekt amper Engels en hierdoor begrepen we elkaar niet. Het werd nog vager. De jongen klaagde over schouderklachten en het meisje met wie ik meeliep wist niet goed wat ze moest doen. Ze besloot de coördinator van de afdeling erbij te roepen en toen ging hij een standanalyse uitvoeren. Daaruit bleek weer dat hij last had van zijn voetwortelbeentjes…?? En net toen ik dacht dat het niet vager kon, gaf hij de Superman oefening (dit is ook een core-stability oefening). Ik snapte het niet, want hij zei dat hij last had van zijn teen. Dus ik vroeg waarom hij een core-stability oefening gebruikt, aangezien hij last had van of zijn schouder, of zijn knie of een van zijn tenen en net toen het niet vager kon zei de coördinator dat de Superman geen core-stability oefening is… Toen brak mijn klomp mensen. Niemand van hen sprak goed Engels en ik spreek geen Javaans. Hij haalde er allemaal andere studenten bij in de hoop dat zij Engels spraken en het mij konden uitleggen, omdat ik het volgens hen niet begreep. Dus ik vroeg of ze mbak Wulan erbij konden halen, maar zij was bezig met een patiënt. En toen ik het probeerde uit te leggen in het Engels begonnen ze allemaal te lachen en op een gegeven moment gaf de coördinator mij een duwtje en zei: ‘You better go to Wulan;)’ en toen lachte iedereen me uit. Ik was zo beledigd. Eerst dacht ik dat ze alleen maar lachten omdat ze vaak verlegen zijn of vanwege het feit dat ze geen Engels kunnen, blijkbaar niet dus.
Toen we thuis kwamen, hebben we gekookt met z’n allen. Pisang goreng, loempia’s en nasi goreng. Om 4 uur kwamen de andere fysiostudenten en Guido & joosje! We hebben allemaal iets gemaakt en dit hebben we met z’n allen gezellig opgegeten onder het genot van het kaartspel UNO. Het was super gezellig!
Jumat / Vrijdagochtend
Ik had ik er helemaal geen zin meer in. Vooral na gisterochtend. Ik heb maar een beetje stil gezeten en op m’n telefoon gezeten. Niemand praatte toch tegen me. :p
Op een gegeven moment kwam Steph voorbij gelopen en vertelde ik haar over gisterochtend. Ze vond het zo sneu voor me dat ze aan haar chef had gevraagd of dat ze me mee mocht nemen naar haar patiënten ennnn dat mocht! Ze had geen patiënt, dus hebben we maar wat rondgelopen door het ziekenhuis. Op een gegeven moment kwamen we bij de Emergency ward. Ik ben hier nog nooit geweest. Hier komen alle mensen terecht op de spoedeisende hulp. Overal lagen patiënten op de gangen aan het infuus. Ik wilde er graag een foto van maken, maar dat mocht niet helaas. De volgende keer dat ik er weer ben, zal ik proberen stiekem een foto te nemen.
Nadat we thuis kwamen hebben we ons mooi gemaakt en zijn we wat gaan drinken en eten bij het Oost Café. Ja ja, oost west thuis best! Hier kun je serieus bitterballen en een patatje oorlog eten mmm. En dat hebben we besteld natuurlijk, maar alles was op. ☹ Ik had me er zo op verheugd. Wacht maar, als ik terug ben eet ik alles op wat ik tegenkom in Nederland. Een bamihapje, frietje speciaal, Tai Wu, Bagels & Beans, mama’s voedsel en eten van Ayi!! Hayaa, heb er nu al zoveel zin in!
Daarna zijn we met z’n allen weer naar hotel Majapahit gegaan en hebben we hier gezellig gezeten en genoten van de muziek. En in de nacht heb ik nog geskyped met mijn familie, ik kan niet wachten om ze weer te zien en vast te houden.
Jumat / Zaterdag
Vandaag hebben we gezwommen en daarna, ja daarna! Ben ik samen met loes, lorett en Amanda naar de PTC Mal gegaan en heb ik ein-de-lijk weer mijn wimpers laten doen. Dat was nodig vriend en ze zijn mooi, I’m in love! Er staat een foto onderin in m’n reisverslag hihi. De zondag heb ik echt heerlijk uit kunnen slapen, dat is ook weer een keer sinds maanden. Oh en vannacht viel de elektriciteit uit. Ik was zo bang! Gelukkig was ik aan het skypen met Mikey & vun en zaten de meiden op m'n kamer. Anders had ik het echt in mijn broek gedaan van angst:')
Morgen beginnen we weer in de dr. Soetomo en sta ik op de polyclinic. Ik ben benieuwd wat ik deze week mee ga maken. Hopelijk hebben jullie ook een fijn(e) week(end) gehad:)
Volgende week staat er weer een nieuw reisverslag online. Nog een fijne week! X
Liefs, Juv
Selamat sore! Vandaag beginnen we weer met onze stage. Deze week sta ik weer in de gymnasium. Weinig studenten kunnen Engels spreken en maar twee tot drie fysiotherapeuten spreken Engels. Het is best wel vervelend dat ik met niemand kan communiceren hier op de afdeling. Iedereen is verlegen of durft mij niet met zich mee te nemen, waardoor ik vaak alleen zit en me uren moet vervelen. Ik ben op een gegeven moment maar bij mbak Wulan, een van de fysiotherapeuten die wel Engels spreekt, gaan zitten. Ze is meer gespecialiseerd in kinderfysiotherapie en behandeld veel kinderen met een CP (Cerebral Palsy). Er was een jongetje die tijdens zijn geboorte of vlak erna een CP kreeg, omdat zijn ouders weinig geld hadden konden ze hem niet laten helpen. Ze hebben dit 7 jaar lang uitgesteld. Hij krijgt nu pas fysiotherapie, maar heeft al teveel complicaties. Overal in zijn gewrichten heeft hij artrose. Het is duidelijk dat als je hier geen geld hebt en/of een slechte zorgverzekering hebt, je het hier niet goed zal hebben in Indonesië. Heb je geen geld, dan is het pech en wordt je dus ook niet opgenomen in het ziekenhuis.. Nadat ik klaar was kwam ik Edi tegen. Hij nam ons mee naar het hokje waar alle fysiostudenten altijd zitten en we gingen het kaartspel UNO spelen. Ik heb dit lang geleden gespeeld, maar ben nog steeds een natuurtalentje hahaha. De andere fysiostudenten zijn heel aardig en gezellig! Morgen komen er een aantal naar ons huis en gaan we samen koken en eten. Ik kijk er nu al naar uit!
Na onze stage hadden we weer Bahasa les. Echt he? Het wordt zo ingewikkeld. Ik had echt verwacht dat ik nu al Bahasa kon spreken en een heel gesprek aan kon gaan met iemand van de lokale bevolking:’) niets is minder waar. Ik kom nog steeds niet verder dan te zeggen dat ik van eten hou: ‘Saya suka makan’ en vandaag kwamen er allemaal moeilijke dingen bij. Ik ga het nog geeneens uitleggen, want dan val ik jullie lastig met mijn taallesproblemen en dat wil ik jullie ook niet aandoen natuurlijk! In de avond hebben we ons nog lekker laten masseren en zijn we vroeg ons bedje in gedoken. Selamat tidur x
Kamis / Donderdag
Dit was echt geen leuke dag. Ik heb tot half 12 alleen gezeten. Op een gegeven moment hoorde ik dat er een jongeman was met VKB-problematiek (voorste kruisband) en aangezien lorett en ik ons project hierover doen vroeg ik of ik mee mocht kijken. Het meisje met wie ik meeliep kon weinig tot geen Engels. Opzicht geen probleem, dacht ik. Maar goed, het ging zo: De jongeman had dus een VKB-operatie achter de rug gehad en was volgens mij al een tijdje bezig met zijn revalidatie. Ze gaf hem stretchoefeningen voor zijn quadriceps en ineens kreeg hij een core-stability (rompstabiliteit) oefening? Ik weet niet wat dat te maken heeft met de voorste kruisband maar goed. Ik wilde graag weten waarom ze dan voor een core-stability training koos, maar ze spreekt amper Engels en hierdoor begrepen we elkaar niet. Het werd nog vager. De jongen klaagde over schouderklachten en het meisje met wie ik meeliep wist niet goed wat ze moest doen. Ze besloot de coördinator van de afdeling erbij te roepen en toen ging hij een standanalyse uitvoeren. Daaruit bleek weer dat hij last had van zijn voetwortelbeentjes…?? En net toen ik dacht dat het niet vager kon, gaf hij de Superman oefening (dit is ook een core-stability oefening). Ik snapte het niet, want hij zei dat hij last had van zijn teen. Dus ik vroeg waarom hij een core-stability oefening gebruikt, aangezien hij last had van of zijn schouder, of zijn knie of een van zijn tenen en net toen het niet vager kon zei de coördinator dat de Superman geen core-stability oefening is… Toen brak mijn klomp mensen. Niemand van hen sprak goed Engels en ik spreek geen Javaans. Hij haalde er allemaal andere studenten bij in de hoop dat zij Engels spraken en het mij konden uitleggen, omdat ik het volgens hen niet begreep. Dus ik vroeg of ze mbak Wulan erbij konden halen, maar zij was bezig met een patiënt. En toen ik het probeerde uit te leggen in het Engels begonnen ze allemaal te lachen en op een gegeven moment gaf de coördinator mij een duwtje en zei: ‘You better go to Wulan;)’ en toen lachte iedereen me uit. Ik was zo beledigd. Eerst dacht ik dat ze alleen maar lachten omdat ze vaak verlegen zijn of vanwege het feit dat ze geen Engels kunnen, blijkbaar niet dus.
Toen we thuis kwamen, hebben we gekookt met z’n allen. Pisang goreng, loempia’s en nasi goreng. Om 4 uur kwamen de andere fysiostudenten en Guido & joosje! We hebben allemaal iets gemaakt en dit hebben we met z’n allen gezellig opgegeten onder het genot van het kaartspel UNO. Het was super gezellig!
Jumat / Vrijdagochtend
Ik had ik er helemaal geen zin meer in. Vooral na gisterochtend. Ik heb maar een beetje stil gezeten en op m’n telefoon gezeten. Niemand praatte toch tegen me. :p
Op een gegeven moment kwam Steph voorbij gelopen en vertelde ik haar over gisterochtend. Ze vond het zo sneu voor me dat ze aan haar chef had gevraagd of dat ze me mee mocht nemen naar haar patiënten ennnn dat mocht! Ze had geen patiënt, dus hebben we maar wat rondgelopen door het ziekenhuis. Op een gegeven moment kwamen we bij de Emergency ward. Ik ben hier nog nooit geweest. Hier komen alle mensen terecht op de spoedeisende hulp. Overal lagen patiënten op de gangen aan het infuus. Ik wilde er graag een foto van maken, maar dat mocht niet helaas. De volgende keer dat ik er weer ben, zal ik proberen stiekem een foto te nemen.
Nadat we thuis kwamen hebben we ons mooi gemaakt en zijn we wat gaan drinken en eten bij het Oost Café. Ja ja, oost west thuis best! Hier kun je serieus bitterballen en een patatje oorlog eten mmm. En dat hebben we besteld natuurlijk, maar alles was op. ☹ Ik had me er zo op verheugd. Wacht maar, als ik terug ben eet ik alles op wat ik tegenkom in Nederland. Een bamihapje, frietje speciaal, Tai Wu, Bagels & Beans, mama’s voedsel en eten van Ayi!! Hayaa, heb er nu al zoveel zin in!
Daarna zijn we met z’n allen weer naar hotel Majapahit gegaan en hebben we hier gezellig gezeten en genoten van de muziek. En in de nacht heb ik nog geskyped met mijn familie, ik kan niet wachten om ze weer te zien en vast te houden.
Jumat / Zaterdag
Vandaag hebben we gezwommen en daarna, ja daarna! Ben ik samen met loes, lorett en Amanda naar de PTC Mal gegaan en heb ik ein-de-lijk weer mijn wimpers laten doen. Dat was nodig vriend en ze zijn mooi, I’m in love! Er staat een foto onderin in m’n reisverslag hihi. De zondag heb ik echt heerlijk uit kunnen slapen, dat is ook weer een keer sinds maanden. Oh en vannacht viel de elektriciteit uit. Ik was zo bang! Gelukkig was ik aan het skypen met Mikey & vun en zaten de meiden op m'n kamer. Anders had ik het echt in mijn broek gedaan van angst:')
Morgen beginnen we weer in de dr. Soetomo en sta ik op de polyclinic. Ik ben benieuwd wat ik deze week mee ga maken. Hopelijk hebben jullie ook een fijn(e) week(end) gehad:)
Volgende week staat er weer een nieuw reisverslag online. Nog een fijne week! X
Liefs, Juv
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
